Ümitlerim Şiiri - Ayşe Betül Acarlar

Bugün hava yağmurlu,gurbet kokusu esiyor adeta içime...
Bahçede bir çay içtim.Hatırla sevgilinin musikisi dilime dolandı birden....
Dünden,bugüne ümitlerim biraz daha arttı...
Gözüyaşlı çengelköy sahilinde oturduğum günleri yad ettim.O günlerde ne kadar ümitsizdim.Güneşin batışında ışığın denize akseden yüzü sanki benim gönlüme değmişcesine huzur buluyordum o bankta oturup martıları izlerken özeniyordum onlara özgürdüler ben ise esir kalmıştım şehrin karanlığına....
Ama şimdi martıların bile uğramadığı diyarlarda kalırken,Ne büyük konuşmuşum diyorum kendi kendime...
Ne güzel ulaşılamaz görünen hayallerine kavuşmak birden bire...
Küçüklüğümde inşa olmuş hayallerim vardı büyüdükçe küçülen hayallerim...
Belki çok gayretli olmadım her seferinde bir rüzgara kapılıp,dümenimi çevirdim.Ama hayal etmek bile ne büyük bir kazanımmış benim için.Derler ya insan hayalsiz yaşayamaz ne doğru bir söz.Bir boşlukta nefes almanın manası ne olabilir insan hayatında?
Büyük hedefler,güzel hayallerin neticesi değilmidir?
Ey hayat,acılarınla,sevinçlerinle,herşeyinle benden bir parçasın ve ben yaşıyor oldukça sen varsın.