Ümitler de Tükenirmiş

Ümitler de Tükenirmiş,
Unutmuşken Hatırlamak,

Kaybetmişken yalnızlığı,
Uzaklarda bir yerlerde,
Birden ve yeniden bulmak,
Ne kadar acı ve yıkıcı.

Şair öyle söyler ya hani,
Tutuşur dizelerim,
Boş kalan her satırda.........

Birazdan bir fırtına olur,
Bir sağanak,
Ve alır gider sokaklardan,
Arta kalan her ne ise,
Ve ne kadar kalmışsa.

Ümitler de tükenirmiş,
Tam kazandığın yerde kaybetmek,
Ve bir kale kapısında,
Yumruklarını kanatmak,
Ve kanatlarını bir bir yolmak,
İçindeki geveze kuşun,
Boğmak, susturmak.
Ve bunu bir kez daha yapmak,
Ne kadar acı,

Alışamıyor insan işte.
Her seferinde,
Biraz daha kaçıyorsun kendi içine.

Ateşin sönermiş, tütünün biter,
Derken satırlar,
Ve karalar karası geceler,
İşte o hesap,
Tükenirmiş umutlar.

Elinde kalanı sokuşturup ceplerine,
Olduğun yerde kalarak,
Gitmek çok uzaklara,
Ayaklarında demir prangalarla.

Çelişkiler hep çözülmez ya,
Telefonlar çalmaz.
Dost sohbetlerinde geçince adın,
Susmak ve öylece kalmak,
Yorgun bir savaşçı gibi,
Terketmek savaş alanını.........

Ne kadar kendine yakıştıramasan da,
Rüzgarla birlikte,
O çok özel olan da yitermiş,
Ve her defasında yemin etmiş gibi,
Umutlar tükenirmiş...................

22.10.05-İstanbul