Ümitle Döndü Kıbleye Şiiri - Saliha Öcal

Enver gözlerle okuyordu ak yapraklar.
Rayiha yayıyordu dokunduğu parmaklar.
Şimşek çaktı aniden ıslandı sayfalar.
Düştü elinde risale tavana daldı gözler.
Çetri nur sönük,boy gösterdi çetri anberinler.

Yüreğinde aktı acı nehir,kolu olan ciğerle.
Yol aldılar dere boyu uğradılar her yere.
Bellekte eşlik etti,bırakmayın hiçbir hücre.
Tek kelam konuşmadı dili, hakkı yoktu heceye.
Elini koydu bağrına,başını koydu yastığa daldı düşünceye.

Nehara adım atarken her şey kaldığı yerde.
Islanıp kabarmış yapraklar,ters dönük risale.
Donup kalan damlalar,yarıda kalmış nefesle.
Gece üstü açık kalmış, üşütmüş düşünce.
Sendeleyip durdu,hak ama takatsiz netice.

Koşarcasına adım attı evin önündeki bahçeye.
Kırmızı,pembe,beyaz..koku yok hiçbir gülde.
Eğildi elmanın dibinde ekili olan naneye.
Dokundu armudun dibindeki boy boy kekiğe.
Duyumu mu kaybettim,yok koku hiçbir bitkide?

Gözleri buğulandı silmedi hiçbir mendille.
Yolları net görmesede yol aldı eğitime.
Eğitimde izin vermedi,dağılsın bir cümle.
Koridora çikanda başladı yine düşünce.
Oturdu sandalyeye,döndü ümitle kıbleye.

Edremit/Van.