Ümit yok oldu artık, Kaybettik ebediyen.
Yalnızlık kol geziyordu, Hayatı sevdirirken.
Bıkmadı usanmadı, huzuru dağıtırken,
Bilinmedi kıymeti, mutluluğu ararken
Ümit yok oldu artık, kaybettik ebediyen.
Yılmazdı zorluklardan, İnadına yaşarken.
Adı da ümit ti, dostluğunu paylaşırken,
Acıyla doluydu içi, hep gülüyor zannettiler,
Yok oldu ümit artık, kaybettik ebediyen.
Gülmeyi çok isterdi, içi hep kan ağlarken,
Ümit yok oldu artık kaybettik ebediyen
Ümit karaman
d.t 1959 ö.t 2017
Rahmetli anneme ve babama ithaf ediyorum
Kayıt Tarihi : 29.12.2020 13:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!