Ümit Ver Şiiri - Duran Akıncı

Gül arkadaşım gül, gittiğin yerde de gül
o bağbanın bağında sende ol bülbül.

At yüreğinden kalmasın kirin pasın
Kavuştuğun zaman oraya, dinsin yasın.

Her nefesin oraya Lebbeyk diyerek çıksın
Göz bebeğin oraya benim içinde baksın.

Doya doya içip kanasın zemzem suyuna
Beni bakışlarınla yaz Kabenin duvarına.

Pınar olsun gözün yaşı aksın ravzaya varınca
O gül Kokulu Resulün divanında durunca.

De ki; uzaktan geldim Ya Nebi hasretim çok
Ben geldim ama Duran Hocanın imkanı yok.

Ne olur kabul eyle selamını ümmetim de ona
Sana müştak, sana hasret o nübüvvet nuruna.

Gülşen ol kalbinde süsle düşlerini
Gözünün yaşı akar unuttu gülüşlerini.

İşte böyle Ya Resul arzettim emaneti
Ondan ve bizden esirgeme şefaati.

Ne olur Ya Nebi ümmetim de cümlemize
Ümit ol, ümit ver ümitsiz halimize.

27.01.2003