Ümit Kapıları Şiiri - Doğan Seven

Aldım son bir gayretle masamdaki kadehi
İçtim kendi gönlümce ümit kapılarında
Bağırdım avaz avaz şu kötü kaderimi
Sesim kısık gözüm yaş ümit kapılarında

Neden dedim kendimce bahtımdaki karaya
Zaman derman olmuyor gönlümdeki yaraya
Sinirlendim el atıp önümdeki masaya
Vurdum kırarcasına ümit kapılarında

Her kadeh tazelerken yeniden hislerimi
Hatırladım seninle kurduğum düşlerimi
Bir elimde mendille silerken yaşlarımı
Ağladım saatlerce ümit kapılarında

Bağırarak kadehe dökerken ben içimi
Hep dağlara taşlara duyurarak sesimi
Kadehlerle mehtapla avutarak kendimi
Attım bütün kederi ümit kapılarında.