Ümit Güneşi Şiiri - Uğur Köse

ÜMİT GÜNEŞİ

Şevkle dönen pervane şemde aşkı arasa,
Daha vuslat olmadan yakıverir ateşi.
Gece karanlıklarda pervaz eden yarasa,
Kül olacakmış gibi düşman bilir güneşi.

Kökünü de kurutsa gülün adi bir böcek,
Güneş ile, su ile elbet bir gün bitecek!
Bitmeyecek aşk için nasıl denir: Bitecek?
Bülbülün feryadının var mı dünyada eşi?

Şems eşiğinde ise yeni güne doğuşun,
Kartallar dağlar aşar, hükmü yoktur yokuşun.
Ziyadan nefret eden uğursuz bir baykuşun,
Gündüz ekber düşmanı, karanlıktır kardeşi.

Baykuş planlar kursa, böcek dökse zehrini;
Viran etse, dağıtsa, yaksa gönül şehrini;
Tılsımını bozamaz, silemez aşk sihrini;
Asırlardır yanıyor, yanacak aşk ateşi.

Hiçbir mani sevdanın durduramaz nehrini!
Hangi ateş kurutur Allah’ın bir bahrini?
Geceyi veren rahman nasip kılar mihrini:
Üflemekle, nefesle sönmez ümit güneşi!

Belki pervane yanar, dönüşüverir küle...
Hatta bülbül ölse de kavuşamadan güle,
Asırlar evvelinden Bilal’im gelir dile:
Bütün beşer birleşse susmaz yine Habeşî!

(2010-İSTANBUL)