Ümit Etmek Boş Şiiri - Umut Bey

Gözlerime gün doğmadan suya düştü hayallerim
Mehtabı bile ürperti veren kimsesiz bir karanlıkla büyüdüm
Geçmişin duellosunda sırtından vurulmuşsa anılar
Güllerin heybetinde unutulmuş bir kır çiçeği burukluğu durur içimde
Varsın isimsiz kalsın ben koyamam adını
Bu garip yalnızlığın adını sen koy anne

Vuslatın gölgesinde yeşerince bir umut,
Kırılır kelepçesi sanmıştım bir anda yalnızlığın
Gün olur hesap sorar sevinçler ıstıraba
Gün olur yargılarım hüzünleri içimde diye kendimce avunmuştum
O anlamsız sevinçle biriken gözlerimde beklentilerin ihaneti bekliyormuş oysa beni
Varsın isimsiz kalsın ben koyamam adını
Masum bir gözyaşının adını sen koy anne

Hayalinle avundum yıllar yılı yokluğunun parmaklıkları ardında
Karamsarlık ikliminde ümit çiçekleri topladım senin için
Ve yılmadan gözyaşımla suladım
Acının orduları karşısında diz çökmeseydi sabrım
Hükümdarı biz olurduk belki de mutluluğun
Yazı ki vuslata kurulu tüm saatler durmuş
Daha nereye kadar bu anlamsız bekleyiş
Varsın isimsiz kalsın ben koyamam adını
İçimdeki hasretin adını sen koy anne

Kaderin bahtımıza bestelediği gurbet türküsüyle geçti günlerim
Bunca sene yüreğimde seğirten yalnızlığa sarılarak ağladım
Gönlümün gökkuşağı çıkmak üzereyken ufkuna
Umutlarım vurdu beni sitem silahıyla ansızın
Bir meçhule götürdü tanıştığım darbeler
Varsın isimsiz kalsın ben koyamam adını
Sensiz geçen yılların adını sen koy anne