Ümit Durağı Şiiri - İsmet Anik

Dur artık pervane başım dönüyor,
Boşuna bekledik sabaha kadar.
Gidelim direk ayakta uyuyor,
Akşam geliriz; hala ümidim var.

Bu gece bitti, belki yarin gece
Gelecek diye bekleriz, yine öylece
Ayazlı rüzgarlar bize eğlence
Gelecekte; dinmiyor fırtınalar.

Şehrin ışıkları tanıdı bizi
Dinliyorlar, sessiz sohbetimizi.
Yerde belli belirsiz ayak izi,
Birde gözden yeni düşmüş damlalar.

Daha kaç gece bekleriz pervane,
Bugün hangi telden binbir bahane
Bak şu gece gece uçan divane,
Şahidimiz olacak yarasalar.

Geceyi bir çift mavi ışık böler,
Geliyor sandım beklediğim gözler.
Sizi Ağustostan kalma böcekler
Hızlandı içimdeki çarpıntılar.

Yıllar sonra geldim aynı direkler,
Artık dibinde başkaları bekler.
Direkler dilek taşı; ne dilekler,
Ümit durağı ve harcanan yıllar.

Ben mi? Toprağa gömdüm ümitleri
Başa taş diktim, üste çiçekleri.
Serpiştirdim kırılan hayalleri,
Eziyor, üstüme devrilen dağlar.