Ümit Bahçesi Şiiri - Ahmet Beyoğlu

kavurucu yaz günlerinde
kemik renkli kayalar ısınıp
susuzluktan topraklar çatlarmış
ve sonra
toprağın çatlakları
kendine yol bularak
yürürmüş bedenimize
terü taze bebeklerin berrak avuçlarına
anlamlı çizgiler bırakarak

bilemem neden çocukların
alınlarından önce avuçları kırışır
ve neden insan yaşlandıkça
toprağın çatlaklarıyla yarışır

yer çeker insanı
ısrarlı bir el uzanır merkezinden arzın
sadece insan ölür
sürmeli de olsa gözleri
ceylanlar toprak olur
gelincikler, papatyalar, mor sümbüller
ve başaklar da

benimse bu yaban yazıda kirlenen yüzüm
ve dünyaya bulaşan uzuvlarım yunmak ister
çünkü sadece insan ölür
baharı bekleseler de
kumrular toprak olur

her tohum bir ümit tanesidir
sen ey şaşkın bakışlı söyle
nâr tanesi misin, nur tanesi mi
yoksa kulağıma gelen
nâra yaklaştığını bilmeden naralar atan
bir densizin sesi mi

nâr ve nur
bizimse, yüreğimizde ve alnımızda
leyle-i kadirden kalma huzur

her tohum bir ümitse toprağa atılan
külleri rüzgara savurmak neyin nesidir
işte bu yüzden mezarlıklar bizde
ötelere açılan ümit bahçesidir

25.03.2006