Umit Şiiri - Mehmet Yalçın Şahin

Ağır ağır tükeniyor benligim.
Yok oluyor karanlıga tuttugum ışıklar
Sessiz sessiz soluyor ilerisi
Akılda kalanlarsa hep gerisi
Kayboluyor son anki bulgular.
Hep dün hep dün akılda olanlar

Tarih ne saat kaç
Dağdan aşagı bakarsan hep yamaç
Ne zaman dogdum söyleyin.
Ne ara geldim buraya..

Ben mi bende degilim
Yoksa sizmi benden degilsiniz.
Bu karanlık nereden..
Yabancı degil tanıdıktanda ötesiniz..

Ne çalıyor böyle
Şarkı mı ne
pEki sözleri nerde..
Oda ona mı küstü ne? ..

Bu sözün sonu neden 3 nokta..
Birini bekliyor sanki oda...
Güneşe ragmen neden gEce dünya.
Tiksinti ile yaşıyorum tek çatı altında...

Gökyüzüymüş adı
Maviymiş rengi..
Mavi ne renk..
Oda soguk mu peki..

Ağma gözlerime
Nedir mavi..
Umutsuz dünyama
Neden dogarki güneş...

Yalnızmı kaldın
Hani Yalnızlıktın...
Neredesin sen
Hava güneşli
Hani ıssız Görünen..
Huysuz gölgen...

Hani yüzün, bakınca aynaya akseden..
Belirsizlik oldun birden.
Yokluk oldun aniden..
Seni yaşadım ne oldugun farketmeden..

Sendin hem gelen hem de giden..
Kimsin sen, neyinim ben...
Hatırlıyorum galiba..
Unutmamıştım da...
Ümittin sen...

Ve Ümit, Sen sen sen sadece sen...
Aniden kayıp gittin ellerimden...
Son tebessümü bile ettiremeden...
Elveda bile demeden...
Anlıyorum bu karalar hep senden..