Selvi boylu hayalleri vardı insanlığı kucaklayan,
İçini nefesinin misk kokusuyla donatan,
Ümitlerine nur damlıyordu semadan,
Karıncanın ayak sesleri duyulduğu an…
Doyup erebilmek için sessizlik ırmağından,
Bir taş ona vurgun o da sudan,
Güneşin ziyası öpüyor alnından,
Bedeninin ruhlaştığı o an…
Gelinin eteğinden tutuyor medet,
O mutluluğa kollarını açıyor sabret,
Dertlere katran sevgiye hasret,
Başını okşa duyulan ümit senet…
Bir düğüm atıldı kalbe,
Elini uzattığında yoktu sende,
Kaleminin mürekkebi kanındı defterinde,
Yalnız ümidi, koşuyordu gönlünde…
Kayıt Tarihi : 16.2.2012 10:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!