Ümidvâr Şiiri - Yakup Adıgüzel

Çok arsız şeymişsin umut; tüketmedin, tükenmedin
Sözleştik çok kez, vakitler için: gelmedim, bekledin.

Irağına düşmek gerçeğin, yani, senin tam yanına
Sözleşmek yok ki! İltica edilirken kucağına…

Sözler ki kulağıma sağır, sözler ki dilimde lâl
Ben ki alçıdan heykel; tam burada… N’olur sende kal.

Burada siyah beyaz tüm resimler, renklere körüm
Sen dinle, sen söyle sözü, belki, çözülür yürürüm.

Tipide beyaz, gecede kara, elde mumsuz kandil
İki şey var; tipiye siyah, geceye beyaz mendil.

Mendile oya dokunmuş, üstüne şiir okunmuş
Var git halaya; sen gül sen oyna. Esaret oyunmuş…

Kara mizah; Hocam Nasreddin’in kazanı doğurdu!
Kanmasaydı; göle atar mıydı bir bakraç yoğurdu?

Aldanmak başka şey; sanki, avunmaktan geliyorsun!
Sudan çıkmış balıklarla hangi göle gidiyorsun?

Kaçıp gidişler boşa, derin hüzünler boşa… Doldur!
Bir hayatın hataratı, umut mektubunda puldur.

Sözler ki gönülde doğar, sözler ki dilde duadar:
Ben mi? Otuz beşinden küçük çocuk, hala umut var…