Ümidime Şiiri - Fatma İlan

Üç gün,
Bilemedin beş gün sonra unutulan,
Küçük kıvılcımlardı,
Daha önce yüreğime düşen.
Ve düştüğü yerde iz bırakmayan.

Kıvılcım dediklerim,
Ne uykusuz bıraktı beni gecelerce,
Ne yemeden içmeden kesildim böyle.

Şimdi ise,
İki günlük bir alışkanlığın esaretinde,
Üstüne, sıcacık bir sarılışın tesirinde,
Nefes alıyorum,
Senden uzak, kendi kendime.

Korkum var,
Sevdadan yana.
Ne ümitsiz bir an olsun isterim hayatımda,
Ne de ümidimi yitirdiğimde,
Ağlarım yana yana.

Ben ki,
Yıllarca söz geçirmişken yüreğime,
Yine alırım, yüreğimi ellerime,
Gidemezsin derim hiçbir yere.
Sonu olmayan bir sevdaya sürüklenme.

Bu sözleri söyleyecek,
Derman bulamazsam kendimde
O zaman da,
Bırakmayı denerim kendimi rüzgara.
O nereye savurursa yüreğimi,
Orada olur bedenimde.

Adını koyamadım duygularımın,
Sen de ki, yara
Ben diyeyim sevda.

Ama bil ki, yaşım kadar yaşadım,
Ve bu ömrün içinde,
Hiç ümidim olmadı benim,
Senden başka.

(İzmir, 02.08.2005)