karamsarlık, omuzlarımdaki yük “kurşun ağırlığınca”…
çaresizlik, göz bebeklerimdeki kara…
ümit, bir derin dondurucuya seralanıp konmuşken;
sanılmasın ki arada bir parlayınca
içimizdeki kor / ateş yangınlara verdik ara!
mümkün mü hayata dönmek bunca ağır yanmışken? ! .
kâbus, aydınlığımızı engelleyen bir şemsiye:
çöreklenmiş tepemize; kımıldasak hislenir! ..
aldım / alacağım son nefesinizi diye diye
adeta Azrail olmaya heveslenir! ..
ey ümit! .. çık girdiğin tabuttan,
kâm alalım hayattan!
savur üzerimize buzdan kristallerini…
ayetlerden bir fânusa al bizi;
hissedelim Tanrı’ nın ellerini,
bırakalım tuttuğumuz nefesimizi! ..
ey kendisini yer yüzünün halifesi sanan sen:
misketlerle kandırılan çocuklardan değiliz!
bab’ ların senin olsun, kimmiş şu şövalyeler:
tükendiğini mi sandın mazlumlar ordusunun sen? ..
ulusunu peşkeş çeken alçaklardan değiliz,
hiç değiliz sizin bildiğiniz “halklar” dan!
büyük geçinen ufaklardan değiliz! ..
hoş geldin ümit!
---12.10.2005 / Güdül / ANKARA
----Ahmet Turan Altunsu
Kayıt Tarihi : 15.10.2005 20:16:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

İnsan ümit ettikçe yaşarmış...
Ümitlerin bittiği yerde, hayatta bitermiş.
Yepyeni ümitler sizi bağlasın...
Saygılar....
çaresizlik, göz bebeklerimdeki kara…
__Kaleminiz hiç susmasın....Tebrikler..
TÜM YORUMLAR (5)