Umduğumu Bulmadım Şiiri - Vehbiye Yersel

İzmir’in göbeğinde,bir dost evi ararken,
Yolum tepede görünen, bir okula düştü.
Bu yokuştaki irfan yuvasına ulaştım,
Umduğumu bulmadım,içime kuşku düştü.

Cehaleti kırsala mal sakın etmeyin,
Okulları gezin,ehli irfanı gözleyin,
Eğitmenlerde iş yok,okuma aşkı hiç yok.
Umduğumu bulmadım,içime kuşku düştü.

Edebiyat öğretmeni merhabalar dedi,
Elimdeki kitaplarımın boynu büküldü,
Bense daha güçlendim,eserim bana güldü.
Umduğumu bulmadım,içime kuşku düştü.

Çayını içenler odadan sınıfa gitti.
Meslektaşına değer, vermeyenler görevde,
Ellerindeki fidanların geleceğinden,
Ürktüm,endişelendim,içime kuşku düştü.

Okuyucuya değer vermeyen,okutmanlar,
Atatürk’ün yolundayız diyenler,fakirler,
Yeni nesil eseriniz olacak muallimler,
Dedi,midecilerden,içime kuşku düştü.

Bana karşı bu tutumunuz beni şaşırttı,
Yazıklar olsun,böyle irfan ordusuna,
Okumayı sevdirmek için sevmek gerek,
Geleceğimizden içime kuşku düştü.

19.02.2010
Vehbiye Yersel