Umarsızlık Şiiri - İsmet Barlıoğlu

İnce, uzun bir yolda değilim,
Gitmiyorum gündüz-gece,
Eskimiş bir tahta köprünün tam ortasındayım.
Geriye gidemem, menzil uzun,
Gözüm kesmez.
İleriye gidemem, yolum tükenir.
Kalmışım iki arada, bir derede,
Gençliğimi tüketmişim ve korkuyorum geleceğimden,
Varım-yoğum bir bu köprü,
Bir
Ben.

Düşün yakamdan bolganime, çocukluğumla gençliğim,
Ben ne çocukluk yaşadım, ne gençlik,
Geçmiş ömrüm; bir başına zevklik;
Ne topaçlarım oldu çocukluğumda,
Ne uçurtmalarım, balonlarım,
Ne de arefe geceleri koynuma aldığım pabuçlarım.
Şaşırtma verdim upuzun yaz günlerinde
Bir simitle mideme,
Tuğla ocaklarında kölelikler düştü
Nasibime.

Seni neden arayayım çocukluğum?
Sığınacak bir anım mı var sıcacık?
Ya sa karnımın, gözlerimin, kulaklarımın bir doymuşluğu?
Çocuklukta neyim vardı ki; arayayım?
Yok yok… Candan teşekkürler…
Almayayım.

Gençlikte içine düştüğüm bir kuyu oldu karasevda,
Cep parasız, gönül arkasız,
Yine de aşık oldum arsız arsız,
Elkızım, benim kızım, sevdam, idealim, her şeyim,
Sevmezdim ama çaresizdim,
N ‘eyleyim?

Gün oldu, gençliğimi sundum ellerimle,
Meğer genç olan bir ben değilmişim,
Boşuna değerler vermişim gençliğime,
Canıma,
Yüreğime,
Gönlüme,
Birbirinden çileli günler çıktı bir karasevdada
Önüme.

(Hikmet BARLIOĞLU (1933-2003) 'nun
SON GÜNEŞ isimli Serbest Şiirler 'inden > 65-66/100)