Umarsızlık Şiiri - Cemal Eroğlu

Ne sevdalar yaşamıştı.
Ne rüzgârlara direnmiş
Ne seller atlatmıştı.

Dal kol atmıştı
Güneşe doğru.
Gölge olmuştu çimenlere.

Hatta bir küçük asma
Boynuna sarılmıştı da
Onu görmezlikten gelerek
Yıllarca taşımıştı sırtında.

Serçelerle çok iyi anlaşırdı.
Hatta leyleklerle akraba,
Saklambaç ta arkadaş olmuştu,
Ayaklarından küçük çocuklara.

Yarım asırdan fazlaydı ömrü.
Hatıralar saklardı,
Tatlı, acı,
Gezirlikte vez ağacı.

Hınzır bir hızar;
Tüm hainliği,
Ve de kara metal dişleri ile
Alt yapı bahanesiyle,
Bir yaşamı daha söndürdü.

Ne serçelerin hüznü,
Ne asmanın büküklüğü,
Ne de leyleğin hasreti
Umurunda değildi.

Kimden almıştı bu hakkı.
Nasıl da devirdiler.
Yok ediciler,
Ancak kesmeyi bilirler.

Bir tarihti vez ağacı;
Belki çocuklar saklanamayacaktı
Ayaklarına,
Ama umarsızlıktı, asıl acı.

(Ocak 2008-Işıldayan Bot,1.baskı)