Umarsızca Şiiri - Abdullah Uğur Ayan

Belki bana Mecnun dediler,

Her gidenin ardından bakakaldım diye,

Belki bana Ferhat dediler,

Her güzeli Şirin sandım diye,

Belki bana Kerem dediler,

Herkesi Aslı görüp, sevdim diye.

Belki de beni hiç sevmediler:

O iki günlük aşkların figüranıydım,

Bir anlık heveslerin şaklabanıydım.

Bir cep telefonunda: “kısa mesaj”,

Facebook’ da bir aşk: “kısa metraj”,

Radyodan bir istek şarkısı,

Eskide kalmış sevgili hatırası,

Belki de bir boş ders arası,

Enayiler listesinin baş sırasıydım,

O taşa dönmüş yüreklerde,

Açık arttırmayla satılan gönüllerde,

Sevmeyi bilmeden geçen ömürlerde.

İçki masalarında mezeye benzer senin gibiler,

Ve bir bardak rakıdan daha kıymetsizdir ehline.

Bana Mecnun de,

Ferhat de,

Kerem de, kabul ederim,

Ama sen ve senin gibiler,

Ne Leyla olabilir Mecnunlarda,

Ne Şirin olabilir Ferhatlarda,

Ne Aslı olur Keremlerde,

Ne de yar olur benim gönlümde.

Herkese inanıp sevsem de,

Her yüzüme gülene gönül versem de,

Sevmemeye yeminler ettimse de,

Ben hayat boyu;

Ne bir anlık heveslerin peşinden koştum tutarsızca,

Ne seviyorum deyip de yalanlar attım onursuzca,

Ne de senin gibilere yenildim gurursuzca.

Ve sana artık elveda,

Seni sana ve senin gibilere bıraktım,

Adını bile unuttum say umarsızca.

Ben; arı gibi çiçekten çiçeğe konmaktansa, seni dikenlerinle bir gül olarak kabul ettim. Beni bağışla güllere hakaret ettim; sen ne bir yar, ne bir gül, ne de benim eşsiz bahçemde bir çiçek olabilirsin. Sen elden ele dolaşan yapay bir çiçeksin, sadece yapay. Kusura bakma ben buna aldanmadım. Sen yalancı yapraklarını başka baharlara aç güzelim.