Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Onlarla birlikte
Onlar Cennete uçuyorlardı
Sizler de Cehenneme
Doğru söze ne denirki. Tebrikler.
yazdığınız şahsiyetsiz şahsiyetler güzel dünyanın kahpe insanlarıdır kimseye hakkını vermez kimi askere gitmez kimi orasını burasını sallayıp parsayı kaldırır kimi palavradan ahkam keser özelinde tam tersini yapar kimi dedeleri nineleri medya maymunu yapıp desti izdivaç şaklabanlıkları yaparkimi mankenlik şarkıcılık ayağına piyasasını arttırıp sokaktakinden 100 misli fazla ücret talep eder fakat meslek aynıdır kimi haindir savynduğunu üç kuruşa satar ve böyle devam eder şair dostumuzun şiirindeki hiç bir kelimeye hayır diyemem ve hassas yüreğini kutlarım
Diline saglık anlayan anlar
sevgili yusuf sosyal ağırlıklı bu güzel şiirinizi tam puanımla kutluyorum..
anlamlıydı,yüreğine sağlık,tebrikler
evvelden bir söz vardı.komşusu açken kendisi tok olan bizden değildir...işte dediğim gibi çok eskiden olan bir söz:(ve şiirin sevgili Yusuf tamda böyle bir realiteye parmak basmış...tek kelimeyle gercekci ve gözden kaçırılmasının imkanı olmayan konularla alakalıydı...tam puanım panondadır...saygıyla...*****ilknur*
Sevgili Şair gerçekten çok can alıcı bir noktaya parmak basmışsınız...oysa umarsız dünyada her şey sırayla...onun çiçin omursamak lazım sizin gibi...tam puan...kalemine sağlık....sevgilerimle...
Sosyal sorunların harman oluşunda iki ayrı koldaki zıtlıkların yüze vuruşu... Karayla ak, ekşiyle tatlı gibi!
Konu, bir oya gibi işlenmiş. Finalde bile yollar ayrılmış, biri cennete, öteki cehenneme yolcu...
Tebrikler...
Güzel şairim;
O güzel sözler susmasın
Kaleminiz durmasın, Cehennem
kendinini inkar edenleri yakacak.
Bunlara haykırışlarınız devam etsin,
Bu ve buna benzer şiirler bekliyorum.
Tebrikler, Takdirler ve tahsinler
Hürmetle selamlarım. Şairim.
Bedri Tahir Adaklı
Sizin için yoklukta yoktu zorlukta
Bir bir düşerken cansız bedenler
Serilirken toprağa afalarınızda kıyaktı hani
Sizler de uçuyordunuz Onların ruhları yanında
Onlar Cennete sizlerde Cehenneme uçuyordunuz. ===========UMURSAMAZ DÜNYADA DUYARLILIK GÖSTEREN YÜREĞİ VE KALEMİ KUTLUYORUM ELİNE SAĞLIK ÜSTAD SAYGILARIMLA
Bu şiir ile ilgili 22 tane yorum bulunmakta