Umarsız bir yolculukmuş ömür

Kaç hüzzamlı hüzün mevsimi açtı
Ömrümde
Kaç defa günler kurumuş sözleri dudağımı
Çatlattı
Yüreğimin kuytusunda sevdamın polenleri
Kurudu
Kirpiklerime kaç defa dikenli yaşlar
Battı
Hasretli özlem batımları şiirleri kafiyesiz
Bıraktı
Savruk, sarhoş şarkılar nakarat sız
Kaldı
Duvardaki akrep ile yelkovanın kasvetli sevda dansları yarım
Kaldı
Menzil siz düşler hayal yumağına kaç defa
Dolandı
Karanlık anılar kahpe sızılar içinde kaç defa
Kıvrandı
Yalnızlığın dalgalı denizinle ayrılıkların çığlıkları
Kustu
Kaç defa saçlarıma düşen aklarla
Bir o yana bir bu yana vurdu zamanın vakitsiz
Titremeleri
Sayamadım onca nefesime takılan yaşamın boşluk
Yemlerini
Son durağa gelince gözaltlarındaki kırışıklıklar göz ferlerimin sönmeleri
Anladım
Ama
Geç kaldım bitirdim ömrümün
Baharlarını
Şimdi kışlarının kar taneleriyle
Isınmakla yetiniyorum
Meğer umarsız bir yolculukmuş
Onca yaşam