Umalya (İmkansızlığın Yeni Tanrıçesi)

tahttan indim gecenin bahtında hece hece
bitimsiz anın süzgecinde duruladı beni alfabe
ne kadar sözcük varsa o kadar cemi cümleyim aşka
gerçek anlamlı bir seven bulmalıyım yalansız tümcemde
mecazların cazlarında ritim beni bozdu
hep hicazkar, hep hüzünkar olmaz ki
gerçeğim olmaya gelen son aynanın kırık yansımasında
kendimi yaramın yansık sularında buldum
sessiz,dilsiz, sensiz yeni bir doğuşta doğurdu beni kader
sevdim büyüdüm, sevdim küçüldüm,sevdim uzadı ömür
son sözlerin öncesinde sonlarımı sobeledi gitmeler
intikam kendi ininde ahlarıma kurt büyüttü ama ulamadım
çok uzak yıldızlar besledim karanlık acılarıma
mahşeri geçitlerde beni aydınlattı özleyiş
yaşanırlığın terazisi aşkın sıratında tartı beni tutkuya
dünyalık bir an yüzünden hafif kaldım cennetine
yalnızlığım düğününde kaçan gelin gibi gezinirken hasretim
fotoğrafların aşk için ölümcül film oluyor
yanıyor yaşayamadıklarımızın son karesi
vicdan damlalarım bir düşüyor pişmanlık toprağına
günahlarım sırılsıklam oluyor nafilelerin nerde
haykırışın kış pazarında senli kefenler nerde
sevmek sevmek sevmek nerde
gülüşlerimizin desenlerinde nakışlanan özlem çeyizi nerde
nerde o kozmik kızlık, nerde bakir bekleyişin
sanki biz gidişlerin yel değirmeninde kaçışlara öğütüldük
aramızdaki unutulan maziyi ekmek yapıyor gelemeyişin
ve her an büyüyor sensizliğim, uzak kalışındaki tanrıçe gölgeleri
sahi sen hangi imkansızlığın yeni tanrıcesi
beni bulduğun bende, aşk tanrıçe tanımıyor duy beni ötesizlik