Ulular köprüsü Şiiri - Emir Güral

ulular köprüsü

bir neden ki , nedenlere mahsus
bir haykırış ki geri sevenleri getiren
taraf taraf dilekler saldırı üzerine kurulmuş
ortada şemsiye ki köhne bileklere tutulmuş

yolcular bir bir gitmekte süvari kalelerine
rüzgarlar fısıl fısıl ötüyor kulun kulaklarına
ağrılarım çoğalıyor ey bülbül, hastayım
günüm dönüm olmuş yastayım
bugün kaçıncı fetret, kadiri şinastayım

sessizlik ne kadar uyum içinde üflüyor dudaklarıma
sessizlik ne kadar güzel gelir gözlerime sarıl sarıl
birilerini hatırlatmakta kara toprak çan eğrisi
ölüm, vefa ,gün ve kara toprak hani kimsesi

adalet çanları her çaldığında
bir millet uyanır tüm varlığıyla
ve bir millet çağırır düpedüz yepyeni sabahları
odur ki bana ezanı dinleten
odur ki günü gün eden, geceyi mahsus kılan
o dur rabbülalemin yalnıza dost, güle çare
bilinmeyen elem, acı kesb ve çile

yalnız topraktır suyu su kılan
yalnız sudur yeşili yeşil eden
ve candır ki ululara mahpus
bugün gelirsen çilek getir ey kul
çünki yarın evde yokuz