Ulukışla Garı Şiiri - Ahmet Beltekin

Ağır kış günlerinden arda kalan,
Soluk soluğa bir baharı,
Ulukışla Garında unuttum.
Sigarasını derin derin içine çeken
Parmakları ve bıyıkları sararmış,
Kasketi yana düşmüş ihtiyarı,
Ağlarken gördüm,güneş yerine çekilirken.
Seni bekliyordum Ulukışla Garında
Delirten rüzgara,donduran soğuğa inat.
Ağlayan ihtiyar, hüznünü taşıyordu sonbaharın,
Durmadan gelip gidiyordu, alt geçitin merdivenlerine
Gelmiyormuş bir türlü beklediği...
Bekliyormuş saatlerdir bir sonraki treni.
Ateşin dansı ve kelebeklerin rüyası gibi
Gözlerimin önünden geçip giden bir hayat,
Islık ıslığa esen rüzgarın sesine karışıyordu gözyaşlarımla..
Ve hâlâ devam ediyordu bulutlardaki yağmur telaşı.
Sonra kasketi yana düşmüş ihtiyar,
Uzun uzun baktı yavaş yavaş perona giren trene,
Dayayıp ağzını garın yalnız çeşmesine
Hem susuzluğunu, hem hasretini giderecekti,
Gözlerini silip elinin tersine.
Açılan her vagon kapısına dalıp dalıp gitti
Birbirine karıştı yolcular, eşya taşıyanlar.
Ve inenler, binenler, bekleyenler ve beklenenler.
Hiçbir şey ihtiyarın gözlerindeki yaşı silemedi;
Her bekleyiş gibi sonu hüsranla bitti.
Ve bitti günlerdir kalbinde taşıdığı telaşı,
En hazin tablo kucaklaşmalardı.
Ayrılanlar da kavuşanlar da sıkı sıkı sarılanlardı.
Ve kasketi yana düşmüş ihtiyar gibi
Hiç kimsesi olmayanlar,ağlayanlardı.
Ulukışla garında unuttum gözyaşlarımı,
Dönmemek üzere gelenler, gelmemek üzere gidenler
Kavuşanlar ve ayrılanlar
Yeniden canlandırdı hatıralarımı.
Ama bütün yolcular tanıdı,
Günleri beklemekle geçen kasketi yana düşmüş ihtiyarı.
Ve anladılar, o beklese de gelmeyecekti baharı.
Sadece parmakları ve bıyıkları sararmış ihtiyar değil
Ben de bekliyorum gelmeyecek olan o baharı.
Ama bir gün beni hatırlar mı bilmem,
Parkelerinde gözyaşlarım olan Ulukışla garı.
Ve beklediğim gelir mi,
Bitirir mi içimdeki sonbaharı?