Uluğ Türkistan Şiiri - Muharrem Kılıç

İki yürek ayrı ayrı düştü mü,
Yürek ağlar, gönül ağlar, göz ağlar.
Tutunca bir sazı, iki dertli el,
Tutan ağlar, mızrap ağlar, saz ağlar.

Ufukları yırtıp gelen habercim,
Al kana bulanmış, bir ak güvercin.
“Ne biçim gardaşsın? ” diyor, “Ne biçim..”
Alı yitti, o el hep kara bağlar.

Hem dini, hem milli, hemi siyasi,
Bütün sebeplerin cümle hepisi,
Düşünmeye korksa bile, kimisi,
Döndürür, Türkleri Türklere bağlar.

Yunan, Bulgar ve Rus, hadi kafirdir.
Peki, İran, Irak, Suriye nedir?
Mümin kanı dökene İslam mı denir?
Girer aramıza hep kara dağlar.

Bir kul vatanında nasıl vatansız,
Bir kul imanlıyken, nasıl imansız,
Bir devlet güçlüyken, nasıl düşmansız,
Olabilir! Der de düşüncem ağlar.

Bir Çolpan, bir Sehend, bir Şehriyar’ı,
Öp öz gardaş olan bunca diyarı,
Dost denilen devletlerin efkarı,
Öz dilim, Türkçe’mi, ne had yasaklar.

Ben bir Türküm, çekemem bu zilleti,
Kürşat’ların, Yunus’ların milleti,
Sesimi duymayan medeniyeti,
Lanetle anacak, gelecek çağlar.

Afrika’da yamyam devlet kurdu da,
Bir kısmı Şili’ye yasa durdu da,
Şu çiğnenen hepimizin yurdu da,
Ses çıkarmaz anayurtta ağalar.

İç siyaset, dış siyaset kaygıyla,
Devlet baki olmaz, böyle korkuyla.
Geçirmeyin bu demleri uykuyla,
Düşman aman vermez, yürekler dağlar.

Susup, sınırına kapanmak ile,
Siyaset yapılmaz, böyle biline.
Bırakmazlar seni kendi haline,
İlk fırsat, bir kaşık suda boğarlar.

Ortada boş durur ulu makamın,
Korkma, çık sahip ol, o senin hakkın.
Böyle ışır ancak senin afakın.
Böyle ister seni, ölüler, sağlar.

Bir millet var ezildikçe ezilen,
Bir millet var, ezildikçe bilenen,
Bir millet var, arkasından gülünen.
Adına da Türk Milleti diyorlar.

Bir vatan var, parça parça ayrılmış.
Bir vatan var, kavuşması kolaymış.
Bir vatan var, kulübesi saraymış.
Ona da Uluğ Türkistan diyorlar.

Bir bayrak var, rengi al kanımızdır.
Bir bayrak var, hilali canımızdır.
Bir bayrak var, yıldızı şanımızdır.
Adına da Türk Bayrağı diyorlar.

(Ağustos-1984 - CİDE-Kastamonu)