Uludağ'da Beyaz Ölüm Şiiri - Fırat Baş

Bu gece bekleme beni canım, cananım
Söz vermiştim sana kendime kıymayacağım
Bağışla beni bu sözümü tutamayacağım
Mektubumu okurken ben ölmüş olacağım
Yak bu mektubu ve fotoğraf eşyalarımı
Uzunca bir süre anma, hatıralarımı
Unut senle geçen keyifli zamanlarımı
Koklama elbiselerime sinen kokularımı
Unut, yaşamak işkenceye çevirdi her yanımı
Nöbetlerde, vakalarda geçen hayatımı
Ölümle mücadele eden hastalarımı
Tedavi ederken gelen ölüm beni sardı
Ölüm yaşadığım bu hayattan çok kolaydı
Her günüm, her anım koşuşturmacaydı
Tahammülsüz insana tahammülüm azaldı
Zorbalar güçlüydü, korku krallığı yapıldı
Ezip geçtiler üzdüler, beni hayallerim yıkıldı
Yaşamamın tadı, bir anlamı kalmadı
Bu ölüme yenilginin, tükenmişliğin adıydı
Son kez Uludağ, a beyaz ölüme giderken
Mamasını suyun verip özür diledim kediden
Akvaryumda balıktan, suladığım çiçeklerden
Proje tezimi yarım bıraktığım hocamdan
Hayal kırıklığı yaşattığım utandıklarımdan
Bağışlanma, af dilerim kitaplarımdan
O sevdiğim kamp yerine varıp, bir serumla
Dalacağım o sonsuz uykuya Öğrenemediğim o piyanoyla
Ezgiler yollayacağım tüm insanlığa
Beyaz karlı bir gecede beyaz uludağ'a
Bakıp kar tanesinden en güzel fotoğrafa