Ulubey Büfesinde Şiiri - Turhan Davut

Selimiye caddesi üzerinde,
ulubey büfesinde,
yüreğim,bir sevda türküsünde
veli abinin aklı veresiye defterinde,
ben dalarım,
kendimi düşünürüm
bir uzak ülkede,
yakarım sigaramı
sigaram tükenir
ben tükenirim
onu kibrit yakar
beni sevda türküleri.

Selimiye caddesi üzerinde,
ulubey büfesinde,
bir susuzluk saklı bende,
yüreğinin ırmakları
akmaz mı sende?
yüreğim düştü derde.
aç bana yüreğinin penceresinde
bir perde.
olmayayım sürekli böyle kederde.

Selimiye caddesi üzerinde,
ulubey büfesinde,
bir yaşlı adam oturur,
seksen dört yaşında,
elinde tespihi,başında kasketi
bana hep güler yüzlü der
vakit gelince alır başını gider
ara sıra uğrarım konuşuruz
dertlerimizi avuturuz
o benle genç olur
ben onunla yaşlı olurum.

Selimiye caddesi üzerinde,
ulubey büfesinde,
veli abininin bir kızı var
adı zeliha
kederler sanki son bulur
o tatlı gülüşünde.
bir nes cafe yapışı vardır,
olur tam kıvamında.
insan sanki çoşkun seldir
onun yanında.
gençliğin ateşi dolaşır
damarlarında,kanında