Ulu Mimar Şiiri - Mustafa Süreyya Sezgin

Önce yokluk vardı.
Sonra,
Sonsuz bir yalnızlık
Varlığı sardı.
Her şeye gücü yeten
O TEK mutlak varlık
Sıkıldı yalnızlıktan
Bakarak
Adem denilen yokluk aynasına
“ Ol ! .. ” dedi: yokluğa.
Sıkışmıştı tüm evren
Bir tek noktanın içine
Patlayıverdi ansızın yokluk
Sarıverdi tüm evreni
Gittikçe genişleyen uzayda
Dans ediyordu şimdi
Denizler,
Rengarenk çiçekler, kelebekler
Ve sesler.
Hepsinde aynı parçacıklar
Protonlar, nötronlar, elektronlar
Değişik dizilmişlerdi düzleme
Birbirlerini tanıyor
Ancak,
Farklı algılıyorlardı varlıklarını.
Ve farklı görüntüdeydi yaratılanlar
Bir yap boz oyunu gibi
BİZ
Dağılmıştı maddeye esrarengiz.
Ben, sen, onlar olmuştu.
“Kim yarattı bizleri ezeli yokluktan? “
Sorusu kafalara üşüşünce
Algılanamıyordu bu düşünce.
Birleşebilseler bir gün aslında
Yine bir tek BİZ olacaklar.
Tüm varlıklar,
Elektron ve protonlar
Proton içinde pozitronlar
Evden işe, işten eve gider gibi
Bir yörünge tutturmuş
Dönüyorlar... dönüyorlar...
Bu dönüşün bir sonu var
Onu hiç düşünmüyorlar...

Mustafa Süreyya Sezgin
İstanbul,11.07.2003