Ulu Çınar Şiiri - Nesrin Olcay

Benim adım ''Ulu Çınar''.
Merhaba ey insanlar!
Yüksekçe bir tepeden
Sizleri izliyorum.
Yalnız sizi değil,
Tüm canlıları seviyorum.
İnsanlar beni ziyaret eder,
Yazın gölgemde serinler.
Arasıra genç sevgililer
Benimle paylaşır aşklarını;
Bağrımı kazıyan bir delikanlı
Kocaman bir kalp çizer,
Kendi adını,sevgilisinin adını
O kalbin içine özenle işler.
Canım yanar ama kızmam.
Şefkatle onlara bakarım.
Çünkü ben bir babayım,
Ben ''Ulu Çınar''ım.
Severek bakarım onlara,
Papatya toplayan çocuklara.
Şu minicik kız şimdi
Tutmuş annesinin elinden,
Diğer elinde piknik sepeti
Gelmiş ziyaretime,
Gölgemdeki çiçeklerden taç yapıyor annesine.
Benim adım ''Ulu Çınar''
Ben bir babayım,
Yaşlı,sevecen,ağırbaşlı.
Ah! Ne oluyor bana?
Bir sızı saplandı dallarıma.
Aman Tanrım o da ne?
Galiba sonum geldi benim de.
Ellerinde baltalar,hızarlar
Toplandı çevreme bir takım adamlar.
İmdat! Beni kurtarın,
Yardım edin ölüyorum.
Ah! İnsanlar beni katlediyor,
Oysa,ben onları seviyorum.
O zavallılar bilmiyor,
Yok ettikleri ben değil
Kendi gelecekleri.
Bilmiyorlar ilerde başlarına gelecekleri.
Çok yakın bir zamanda bu topraklar akacak,
Sel sularına karışacak,her yer çoraklaşacak.
Bana kıydınız,bari dokunmayın onlara.
O gencecik çamlara,meyva ağaçlarına.
Dokunmayın,zavallı yemyeşil fidanlara.
Yoksa çocuklarınrz sizden hesap soracak.
Hiçbiri taze meyvaları dalından toplayamayacak.
Koruyun ağaçları,ormanları.
Kestiğiniz her ağaç,yaktığınız her orman,
Bu cennet vatanı çorak torak yapacak.