Ulu Camii Şiiri - Hamiş Mustafa

Nerde Afşinimin kurdalesi ulu cami,
Danişmend beyleri istedi görmemi,
Pir Ali oğlu muhammet hanı sevmemi,
Hani ulu cami.

Bin yüz kırk üç yılında emir vereni,
Varmıydı o güzel eseri bileni,
Yazık yıkmayın diye söyleyeni,
Hani ulu cami.

Seyit isa seyit himmet ne der,
Binbeşyüz yetmiş bire kadar gider,
Yapıp söktüğünüz bu cami yeter,
Hani ulu cami.

Bin yedi yüz on sekizde kerpiçler kesilir,
Efsuslu Hacı muhammede gönül verilir,
Manevi hava orda bilinir,
Hani ulu cami.

İkinci selimin yüreğinde bittin,
Bin dört yüz yedi yılında tamir ettin,
Mermer sutunları havluya diktin,
Hani ulu cami.

Nice evliyalar orda göründü,
Manevi ışıklar birden söndü,
Yaptığınız minareler ikiye bölündü,
Hani ulu cami.

Yıllar seni yok edemedi minarem,
Öksüz kaldığını kimselere söyleyemem,
Ecdadımın nefesini yok ettiniz gülemem,
Hani ulu cami.

Gelen sorardı o güzel camiyi,
İsterdim havludaki ceviz ağaçını görmeyi,
Nerden bellediniz beyler yok etmeyi,
Hani ulu cami.

Yapsanızda yıksanızda benzemez eskisine,
Yeter orda yatanların ızdırap çekmesine,
Allah izin versede pir alinin gelmesine,
Hani ulu cami.

Beton yığınına çevirdiniz o güzel camiyi,
Mustafanın boynuna farz ettiniz söylemeyi,
Mahşerde hesap vermenizi görmeyi,
Hani ulu cami.

Bir Afşinli olarak o muhteşem osmanlı selçuklu eserine yazdığım şiirim 11.08.2012