Ulu Ardıç Şiiri - Mahmut Tatlıpınar

ULU ARDIÇ

Bir şeyler anlat deseler,
Unutamadığın, aklında kalan.
Başlarım seni anlatmaya.
Eskilerden günümüze yaşayan,
Yaşını sorup ta öğrenemediğim.
Bir ulu ardıç gelir aklıma.

Yol kenarında, köyün yanı başında.
Seyredersin gelen geçeni,
Beklersin hiç usanmadan,
Bir annenin çocuklarına baktığı gibi.
Düşler kurar, özlersin geçen zamanı.

Her zaman bir başka güzelsin,
Giyersin baharda çiçekli elbiseni,
Kışın kardan beyaz gelinliğini.
Her mevsimde ayrı bir renk,
Ayrı bir ahenk sarar çevreni.

Sen bir anıt, ulu bir ardıç ağacı,
Geçmişten bizlere miras kalan.
Yaşamış, kalabalık insanlı zamanı,
Görmüş toprak damlı, taş yapıları,
Eli nasırlı çileli nice insanları.
Şimdi dalı kırık kocaman gövdenle,
Yalnız başına beklemektesin,
Terkedilmiş, ıssız toprakları
Yıkılmış evleri,
Kimsesiz sessiz kalmış sokakları.

Bir sen terk etmedin,
Sadık kaldın yaşadığın yere,
Otururken gölgende,
Düşünürüm, dalarım uzaklara.
Kim bilir neler yaşadın neler gördün,
Benim bilmediğim.
Gelir aklıma seni ilk gördüğüm,
Dallarına tırmandığım,
Gençliğim ve çocukluğum.

M. Tatlıpınar
14.03.2024 İstanbul