Ülkü Kadın Şiiri - Mustafa Cengiz

Küsmüş sanki yaşama, çatmış hilal kaşını,
Kınalamış siyaha karışan ak saçını,
Acı tebessümle saklar, salmaz gözyaşını,
İplik mi bağlar, yoksa umut mu Ülkü kadın..?

Yarı canlı gömülmüş, soğuk kara toprağa,
Hazan yaprakları savrulmuş, bu dar sokağa,
Ufka dikmiş gözünü, yalnız yürür şafağa,
İplik mi bağlari yoksa umut mu Ülkü kadın..?

Doğmayan günün şafak sancılarını çeker,
Yangın yüreceğine gözyaşıyla su serper,
Sevda bahçesinde gülsüz dikenleri biter,
İplik mi bağlar, yoksa umut mu Ülkü kadın..?

Arzuları engin hayal, hayalleri yosun,
Dağları eriten sevgisi, sevgiden yoksun,
Sal gözyaşlarını gamzelerin derya olsun,
İplik mi bağlar, yoksa umut mu Ülkü kadın..?

Duygu yüklü gönlü sarılmış, çözülmez yumak,
Çıkmış sevda yoluna, sevdalarına uzak,
O ulaşamaz, ona ulaşır kara şafak,
İplik mi bağlar, yoksa umut mu Ülkü kadın..?

Sönmez volkandır, yüreğindeki aşk ataşı,
Çektikçe çekilmez yosunlaşmış kahır taşı,
Ne hazindir yaşamak, baharda kara kışı,
İplik mi bağlar, yoksa umut mu Ülkü kadın..?

Düşleri bozulmuş dalları kırık yapraksız,
Mevsimleri karışmış, baharları yok ıssız,
Gül vechi solmuş dudakları buruk, dudaksız,
İplik mi bağlar, yoksa umut mu Ülkü kadın..?

Sevda pazarında umut aldığım, can güzel,
Karışmış saçına beyazlar, bozulmuş tadın,
Söndürmez mi yangınını saldığım azgın sel,
İplik mi bağlar, yoksa umut mu Ülkü kadın..?