Ülkemin Gençleri Şiiri - Kurtcebe Noyan

Hepiniz ayrı umutlarla geldiniz dünyaya;
Yaş on, onbir, oniki oynansın misketler, körebeler, birdirbirler;
Haydi! Koşun kızak kaymaya;
Kafanızda yok oyundan küfürden başka hiçbir şey.

Ya yoksul kardeşlerimize ne demeli?
Evet kardeşlerim sizler de çocuksunuz,
Çocuksu hislerin yaşayamayacağı yerlerde;
Kiminizin elinde çekiç, tornavida, keser
Çivi çakıyorsunuz daha çiçek koparmasını bilmeden
Fotörlü amcalara;
Hafta sonu bir cep harçlığı için.
O gün geldiğinde kocaman bir ekmek alıyorsunuz
Eve giderken,
Anneniz yaşlı gözlerle alıyor elinizden
Kocaman bir öpücük konduruyor alnınıza.
Tüm yorgunluğunuzu unutuyorsunuz
Yarının tatil olduğunu düşünerek ve sıcak bir çorbayla.

Derken yaş ilerlemiş gelmiş ergenlik çağınız,
Oyundan başka alanlara çevriliyor dikkatiniz;
Birini sevmek istiyorsunuz gönülden
Olmuyor;
Doluyor teyplere kasetler;
Bir Orhandan bir Ferdiden
Nafile, karın doyurmuyor.
Sizi anlayacak ne bir dostunuz var
Ne de bir yakınız.
Kaçıp kurtulmak geliyor aklınıza
Bu şehirden, sevgililerden,
Daralan dünyanızdan.

Ben sizde kendimi yaşıyorum
Ve düşünüyorum kaderimiz bir olan
Siz, ülkemin gençlerini;
Gidişimiz doğru değil!
Bırakalım yaşama şekil vermeyi
Yaşam bizi şekillendirsin
Ve sürüklesin coşkun ırmaklar gibi;
Kimimizi bıraksın tenha kıyılara,
Kimimiz sürüklenelim bol çiçekli tarlalara;
Ama kin duymayalım küsmeyelim hayata,
Haz duyalım yaşamın her safhasından;
Yorgun ama umutlu,
Sarhoş ama dimdik,
Dargın ama küsmemiş,
Ve olması gerektiği gibi:
‘Onurlu heybetli’
Ülkemin gençleri.