Ülkemin Çocukları Şiiri - Ayça Öztorun

On iki yaşında işçi çocuğum ben

Utanırdım çatlamış ellerimden

Utanırdım yokluğumun aynası ayaklarımdan

Gece olduğunda süzülürdü yaşlar gözlerimden

"Bir naylon çarık alamaz mıydınız ayağıma? "

Verecekleri yanıt belliydi;

"Tarlada ne hacet vardı güzelim naylon çarığa"

Bir keresinde kâhyanın evine gitmiştik

Çocukları acar ayakkabılarıyla oturdular karşıma

Utandım;

Nasırlı çatlak ayaklarımı saklarcasına

Üst üste koydum usulca

Ne beter bir şey bu fukaralık

Her gün bulgur aşı yemekten usandık
.
Tenimiz sıcağın altında kapkara

Yılmadan çalışıyoruz karın tokluğuna

Afrika'da aç çocuklar varmış

Ağalar onlara gıda yardımı yaparmış

Onlara nasıl haber salarım bilmem

Bana naylon çarık alsalar en iyisinden...