Ülkemden Utanıyorum Şiiri - Mehmet Çoban ...

Gökyüzünde asılı
Yıldızlar
Şavkınızı
Yansıtın
Huzme dolsun dünyaya
Dolunaysız kalmış geceler
Yalnızlığım başucumda uykusuz
Zindanlar çoğaldı, ülkemden utanıyorum

Geceler uzun
Gözlerim uykusuz
Kürdistan’da olanlar birer zulüm
Ah çekerek halime bir taş koydum bağrıma
Her nefes alışverişimde sızlıyor tüm yüreğim

Ne demir
Ne de taşım
Çektiğim bir işkence
Duvarlar geliyor üzerime birer, birer
Her gece, başka bir ölüm uğraşıyor benimle
Dayanılmaz acılarım var, çırpınarak boğuluyorum

Gece karanlık
Yaşam dert dolu
Umutlar gasp edildi
Güneş, su, hava kadar
Huzura, kardeşliğe, özgürlüğe bir de barışa ihtiyaç var

Yıllardır barut kokan
Faşizmin kol gezdiği
İnsanların ezildiği, sömürüldüğü
Ülkemde
Açan güle uçan kuşa ölü şakaklarına kurşun sıkılıyor
Devletin ırkçılığı azdıkça nice etnik kökenler yok oluyor

Başka renk görmedim
Gri, siyah tondan gayri
Esaret zinciri prangalar vurulmuş canlara
Baştanbaşa ülkem karanlık, sevdiğim Anadolu kanıyor
Ölüm ölmeyeceğim, yıldızları öpmeden bu kavgam bitmeyecek

Utanç tablosunda
Çiçekler kurudu
Renkleri özledim
Yeniden mutluluğu çizerek
Maviye boyayacağım gökyüzünü
Anadolu’yu köşe bucak güllerle donatacağım, gülen yüzlerle

12.04.2013
İstanbul