Ülkem Ve Ülküm Şiiri - Merve Çiftçi

Küçükken;
Küçüktüm ben.
Annem olmadan hiçbir şey yapamazdım.
Hele şiirden zerre anlamazdım.
Ahenksiz kafiyesiz bir hayatın içinde,
Kelimelerin doğmasını beklerdim.
Ta ki iki dudağımın arasından
Belli belirsiz bir sözcük dökülünceye kadar.
Ben,anne diye haykırana kadar.
İşte o gün karar verdim yazmaya.
Ve bütün şiirlere anne diye başladım.
Esirgeyen ve bağışlayan annemin adıyla;
Müslüman için besmele neyse ,
Benim için de annem oydu.
Annem benim en güzel duamdı.
Soru sorarlardı bana.
Mahallenin meraklı teyzeleri
Kimin kızısın derledi.
Gülümseyerek;
Anneme bakardım.
Annemin kızıydım sonuçta.
Şimdi hala soru soruyorlar bana
Kimsin diyorlar?
Nerelisin diyorlar?
Ben yine anneme bakıyorum.
Sanki ülkemmiş gibi
Sanki merhametin başkentiymiş gibi
Aslında uslu bir çocuktum ama
Annem bana inanmazdı pek.
Ben anneme inanırdım.
Sanki ülkümmüş gibi
Öyle kör öyle körüne..
Ölümüne...
Derken büyüdüm ben.
Lakin fark ettim ki,
Ben büyükken de küçüğüm.
Çünkü hala bana soru soruyorlar.
Ve ben ülkeme bakıyorum.
Çünkü hala bana soru soruyorlar.
Ve ben ülküme gülümsüyorum...