Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
kutlarım sizi yurtsever dostum.YUVASIZ KUŞ
Bu ülke bizimdir
Orman-orman,torak-toprak
Dağ-tepe,koyak-koyak
Çevir de yüzünü bir bak
Bu vatan geleceğimizdir...
İrfan Bey,
Sizi ve kaleminizi yürekten kutlarım,yüreğinize sağlık.Tebrikler, benden 10 Ant.
Engin görüşünüz ve usta kaleminizle
insana dair en hassas bir duyguyu
yakalayıp onu çok güzel bir şekilde
şiirleştirmişsiniz.
Sizi tebrik eder
başarılarınızın devamını dilerim.
...........
Memleketimin insanı olsun, yüreğinde memleket sevgisi olsun. Toprağım, dalım, çiçeğim, yaprağım olsun, dilimden anlasın dilini sevdiklerim; gözlerime baksın yüzüne sevda ile güldüklerim. Gelmişim geçmişim, soyum sopum, elele tutuşsun vatanını seven insanlar sonsuzluğa ulaşsın mutluluğum. Memleket sevgisi işte bu diyar, memleketini ölümüne sevsin insanlarım mutlu ve bahtiyar... Paylaşım için teşekkürler ve sevgiler....++
Duygularımızı yazmışsınız İrfan Bey,yüreğinize sağlık.
Bir yaprak için ağaçtan değerli ne olabilir ki...Bir çiçek için sudan,ışıktan değerli ne olabilir...Issız bir denizde rüzgardan daha değerli ne olabilir bir yelken için...Bir gemici için pusuladan değerli ne olabilir...Bunların tümü bir yana,bir insan için sevdadan ve onurdan değerli ne olabilir...Vatan en büyük sevdamız ve tartışılmaz ve tartıştırılmaz değerde onurumuzdur...Vatandan değerli ne olabilir,diyerek kutluyor,saygılar sunuyorum sayın şair...
doğru...başka vatanımız yok...
artık neyin doğru neyin yanlış olduğunu unutanlar için ne kadar güzel bir hatırlatma şiiriydi.. kutlarım hocam.. yüreğinize sağlık, saygılar..
Ne mutlu yürekten coskuyla söylenen 'Bu vatan bizimdir'sözüne.Bizler vatanimizi her zaman her haliyle sevip sahiplendigimiz müddetce,dünya yüzündeki en kuvvetli kasirgada gelse,belki sallaniriz ama hicbir zaman yikilmayiz.Yeterki birlik olalim,aramiza nifak tohumlari ekmeye calisanlara firsat vermeyelim.Irfan Hocam,yüregine ,kalemine saglik,degerli siirinizi ve sizi gönülden kutluyor,esenlikler diliyorum.Selamlar,saygilar.
Sevgili Öğretmenim,
Bu güzelim ülke her mevsimiyle hepimizin......bazen acılı günler yaşarız....ama acılarımızı paylaşarak azaltırız acılarımızı.....sevinçler mutluluklar yaşarız....birlikte paylaşırız mululuklaerı çoğaltarak....düşmana inat kol-kola....omuz-omuza yaşarız birlikte....bu ülke hepimizin.....
emeğinize yüreğinize sağlık.....harika bir çalışma olmuş......nicelerine....
selam saygı şiire ve şairi değerli öğretmenimedir....
Bu şiir ile ilgili 15 tane yorum bulunmakta