Ulaşılmaz Aşk Şiiri - Ufuk Çoban

Denizlerle boğdular güneşi,
Korkularını yıkamak için kimse görmeden.
Aydınlığı mutlulukla anmışlardı,
Tanışana dek yüzleşmeleri gereken gerçekle.

İsim koyamadılar ilk kez gördüklerine,
Anlam veremediler nedensizliklere.
Haksız da değildiler düşününce nedensel davranışlarını,
O yüzden kimse sorgulamadı onları.

Onlar ki yalnız bırakılan bir gruptu,
Onlar ki mahkumiyetlerini yaşamış ve yaşayacak.
Onların gerçek suçu cesareti tanımamaları idi.

Söndürdükleri sandıkları güneş onları bir arada yaşamaya mahkum etti.
Bu onlar için ne yeni, ne de eskiydi.
Onlar için farkedilmeyen sürekli yaşadıkları birşeydi.
Bu öyle bir kavram ki,
Öğrenmek ve öğrenmemenin bir olması yanında,
Öğrenildiğinde öğrenilmemesinin eksikliğini hissettirmekten kendini alamayan bir duygu.

Sen de onlardan biri oldun artık,
Sen de güneşi görmeden sıcaklığını hissedemezsin artık.
Senin için herşey aynı yolda aynı soğuklukta,
Sen benim için ulaşılmaz bir aşksın artık.

1999