Ulaşılmayan Sabah Şiiri - Filiz Bülbül

Gecem sabaha ulaşamıyor günlerdir

Yalnızlığı bir yük gibi taşıyorum günlerdir
Bu gün oturdum ve tüm suçu üstlendim.
Yalnızlık hastalık gibi bir kaç aydır benimle
Bir gün otur ve bir çare düşün sen de.

Her şeyi görüyorken, kör kesildi gözlerim.
Seni şiirlerimin kahramanı ilan etti ellerim.
Şimdi her şey, baştan aşağı zehir zemberek
Buruk bir elvedanın ardından, iki cilt şiir ezberledim.

Çiçek değil, umut ekiliydi bahçemizde.
Buna rağmen her gece bir yıldız kaydı gökyüzünden.
Bütün heveslerimi kursağımda bıraktın, hıçkırıklarımı genizimde.
Ben çok ağladım, sende ağla şimdi halimize.

Beni hayatının merkezi yapma demiştin defalarca.
Şimdi hayatım da yok merkezi de, kıyısı da.
Hayatım berbattı ve umuttun yarınıma.
Her şeyi unuturum fakat, umudum oluşunu asla!

Ve şiir yazmayı bile bırakmıştım hayatıma girince.
Çünkü çözüm olmuştun hesapta yokken her derdime.
Bazı geceler uyuyamıyordum bile sevinçten..
Bazı gecelerse çok ağlıyordum, hemde ölürcesine.

İnanması güç fakat saçma geliyordu insanların acı çekmesi.
Acı çeken insan kadar saçma hissediyorum günlerdir..
Boyumdan büyük acılara yelken açmışım bilmeden
Eminim, insan acı çekemez sevmese.