Ulaşılamayana Mektup Şiiri - Ozan Kıratlı

Yok, değil mi?
Geriye dönmeye bir şans
Sende özlem,
Bende umut yok
Değil mi?

Oysa ki yanlışlarımın evvelinde
Ve senin sevginin en ortasında
Rüyalardaydım
Ve onlar gerçekti
En az senin kadar
Ve gözlerin
-onlar ki içime çektiğim
soluduğum, dokunmak istediğim
belki hatırlarsın
sende en çok sevdiğim-
Sonbahar bakarlardı
Kıştan önce

Ve kış geldi değil mi?
Sevgi gitti, umut gitti
Yerine beyaz kefeniyle ayrılık geldi

Gözlerin beni aramıyor artık değil mi?
Özlemiyorsun artık
Düşünmüyorsun adımı
Hatırlamak bile istemiyorsun belki de

Ben...
Bense umutsuz çaresiz kaldım,
Ezildim suçlarımın altında
Ezildim sevdanla
Ezildim kendi kendime yarattığım bu zindanda
Sana hasret kaldım
Sana yasaklıyım

Kış geldi
Üşüyorum bu defa
Seni arıyor gözlerim her yerde
Yollara seni soruyorum
İçerken oturduğum banklara
Yanımdan geçen kuşlara
Soluk renkli kaldırım taşlarına
Seni anlatıyorum
Adını sayıklıyorum yalnızken
Gece olmasın istiyorum
Özlemin büyüyor içimde
O büyüdükçe daralıyor döşeğim
Özledikçe kanıyor yüreğim
Kendi kendime soruyorum
'Neredesin? '

Varmıyor elim telefona artık
Açmazsın, biliyorum
Ama gözlerim de ayrılmıyor bir türlü
Acı çekiyorum, özleminle kavruluyorum
Umudum yok ama bekliyorum
Ne zaman kapı çalsa
Biri arasa telefondan
Sen misin diye bakıyorum
Olmuyorsun
Kanıyorum

Ve biliyorum
Yok!
Geriye dönmeye son bir şans
Sende özlem
Bende umut
Yok!
Değil mi?