yalnızım işte
bunu sen bilemezsin
çünkü ben hep sende yalnız kaldım
beni sen anlayamazsın.
Bilemezsin benim gece korkularımı,
Yalnızlık büyütür çocuğum
Düş kurar kendi bahçesinde uykularının
Sevmez artık yalancı bebekleri
Sahte oyuncakları
Suçluyum çocuğuma karşı
Hüznün dumana dönüştüğü bu yerde
yavaş akıyor hayat
ve çamura bulanıyor düşer
yırtık lastikler gibi.
yine de gülümsüyor işte insan
Tanık olmak her sessizliğe
Her sessizliğin ortasında durmak
Kalmak işte öyle tek başına
Görmemek
Duymamak
Dokunmamak
Adını yeryüzünün izdüşümüne
yazdığım o günden beri yoksun
saklı sevgilerin kederle buluşup
anaların gözyaşına dönüştüğü
günden beri yoksun
geldim işte...
bütün duraklarında durdum ömrümün,
her sevdamda kendimi bitirdim.
geldim işte...
bütün yağmularında ıslandım senin,
bütün düşlerinde kanayan hep bendim.
Ne farkeder ki,
yalnızlığın mekan tanımı olabilirimi dedi çocuk.
Sonra yalnızlığı düşündü....
Yalnızlıktan niye korkar insan,
yoksa bilinçaltımızda yeşeren bir karabasanmıdır.
Hatırlarmı acaba insan,
ey hayat! düş yakamdan,
bırak beni karanlığın amansız boşluğuna.
görmesin gözlerim,
ellerim tutmasın ellerini ne çıkar?
zaman durur belki o zaman,
pişmanlıklar kendi gerçekliklerini doğurur.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!