Neyiniz kalmış.
En kutsal varlık,
İnsan,insan.
Ama, o da sarhoş.
Kadın olmuş, bir meta.
Gündüz uykuda,
Gece barda,diskoda.
Çocuk ya bir, ya da hiç yok.
Kadınlar,hep perişan.
Çoğu yirmisin de,kalmış dul.
İhtiyarlar,derbeder,
Yüzlerinde, istikbal korkusu.
Ne olacak,der halimiz.
Revaçta olan,fuhuş.
Körpe kızlar,
Dolaşır elden,ele bir,bir.
Evler de,oteller de,
Gününü,gün bilir.
Yer,içer,eğlenir,
Satar kendini,beslenir.
Temeli çatırdamış,yıkılmış aile.
İnsan olarak, buna acırsın.
Birden bire,ülkeni hatırlarsın.
Değerlerimiz,ne de kutsal.
Milli birlik ve beraberlik,
İnsanlık buna muhtaç.
Bunun mayası olmuş din.
Dışarı da anlarsın,bunun değerini.
Yıkma,yıktırma,
Sahip ol ailene.
Ülkene,yüce dinine.
02.04.2002
Osman Karahasanoğlu
Kayıt Tarihi : 8.3.2023 22:52:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!