Ukde Şiiri - Raziye Sayaslan

Gözleri kapandı yine bu akşam güneşin
Kimseler farkında değil ansızın sönen ümitlerimin.

Ağaçların yaprakları şimdilerde ne kadar da kuru
Çiçeklerden de bitmiş artık o güzelim ıtır koku.

Hoş, artık kelimeler bile bana dargın
Sayfalarım artık mürekkeple kirlenmemekten mi kırgın?

Ne bir ses, ne bir nefes
Ruhum bundan böyle bana dar gelen bir kafes.

Beni attıkları gün bu zindana hesap etmiştim
Bağıra çağıra, çıkmak için amanlar dilemiştim.

Nafile, ümit çiçekleri de bir gün solarmış elbet
Bir başımayken anladım, çıkmaya yokmuş bir medet.

Hele ki insan müsveddeleri, nasıl da öylesine mutlular
Sanki ömür hiç bitmeyecekmiş gibi aldanıp duranlar.

Sonbaharın yaprakları gibi dökülüyorum ağır ağır,
Aldanmışım bir sahte umuda bunca asır.

Gençlik rüzgarının sarhoşluğuyla geçip gitmiş ömrümün baharı,
Bilmem kaç yıl yaşayınca aldım işte bu kati kararı.

Zindanlar benim nice solgun tahayyüllerimi sakladı bugüne dek
Resimlediğim duvarlar bile hatırlattı bana maziyi tek tek.

Artık bir boşluk peydadır içimde, belki sessizliklerin yokluğudur,
Tutnduğum yegane dal, ölümlere direnen ürkek soluğumdur.

Geçmişle gelecek arasında arafta kalmış gibiyim,
Sanki nice savaştan, kırgınlıklardan ibaretmiş geçmişim.

Gönlümde kalan tek şey, o ihtiraslarla malihülyalar
Bir de ne yapsam baş edemediğim o sonsuz kavgalar.

Nihayetsiz bir hayalin peşinde aldanıp durmuşum,
Ömrümü boş yere harcayıp avunmuşum.

Ne kelimeler tükenir benim bu apansız hikayemde
Ne de yürek yırtıcı çığlıklar set çekebilir önüme.

Satırların keskin sözlerinde asılıyım artık, ki biliyorum
Bu ebedi hapishanemde, mutlu bir ölümle ölüyorum.