Uğurlama Şiiri - Arif Naif

gamze! kalbi olan bir darağacı memuru.
avuçları sıcak ve taze, bakışları dupduru.
dudakları gözyaşı füzeleri, toprakta mayınlar
dünyadan merküre doğru seyreden zeplinin faili
yirmisinde katledilen bir şairin tek katili
bile isteye mağlup olduğum tek kadın.

sen! yabancı kuşların süslü telleri, kanatları
düşman kuvvetlerinin son kurşunu, apansız yara,
sinende tartılmış zemberek izler bıraktın bana
biricik uydusunu yitirmiş, yaslı bir dünya bıraktın
şimdi gök lambaları gitmiş, yerden bile daha kara
zamanın dönencesi hızlı, yorulmuş bir an bıraktın

sen! yoksullara fetva veren zengin din adamları
kirli avuçların kuzeye bakar, tavanın çatılara.
sesinle birlikte inancım baltalanır, yok edilir
gür ormanlar gibi sık ve ince, sevişmek isterim
öpüşmek isterim, itirazım var bütün yazlara! ne acı!
oysa aynı evrende bulunmamız bile yetiyor tanrıya

sen! posta pullarıyla ciltlenen en uzun mektup
sevda söylentileriyle başlamış ama öyle bitmemiş
pörsümüş kurdelenin son demlerinde sarındığı dilekçe
yazdığın her amel yanlış, kurduğun her cümle mahçup
her damla yalan, koca bir nehir çiselenmiş üstünde
sade seni yaşatmış o mektup, balıklar unutulmuş

sen! yanlış kaderlerin ellerinde eriyen ellerin
sıcağında oyalandığın kanlı oyun, çölünde vaha
çiçek tutuşu düzmece esen rüzgarlar kadar şirin
düştüğün kaçıncı büyük yanılgı bu? kaçıncı hata?
bilmem hangi kılıfın ederidir bu yersiz avuntu
bir gönül ağrısı, sonra bir gönül ağrısı daha!

gamze! fani hayatımın ebedi arzusu, kırılganlığım!
sıradağların yamacındaki son uyku bu, son nehir
puslu bakan memurların içtiği meydir şu hakkaniyet
bazı düşlerin yazgısı yalnızca acı çekmek içindir
gamze! kalbi viran olan bir darağacı memuru.
avuçları sıcak ve taze, bakışları dupduru.

21.09.2018 /Çanakkale