Uğurböceği'm! Şiiri - Hayri Aydın

Neslihan'a,

Seni ne zaman? Nerede, niye tanıdım...
Yüreğimdeki sen, ne zaman
Aşk, sevgi, hüzün, sevinç, kaygı, umut ve tüm dünyam oldu.
Söyler misin? Niye böyle oldu?
Ne zamandan beri damarlarımda sıcacık, ılık ılık sen varsın?
Bilmiyorum, hatırlamıyorum, unutmuşum, unutmak istiyorum,
Sen varsın ya? Başka soru cevap yok, olmasın, istemem.

Bir gün yüreğime sen gelmedin mi? Uğurböceği’m.
Ben seni hangi mevsim de buldum?
-Bahar, yaz, sonbahar, kış.
Kırlarda, sessiz dağlarda çiçekler açarken mi geldin?
Yazın sıcaklığında mı buldum? Seni
Yapraklar sarardı da, çok hüzünlendim bir de seni görünce
Umuda hayata seninle mi? Sarıldım.
Bir kış günüydü de, Ankara’nın kışında
Beni, kalbimi sen mi? Isıtın.

Ne önemi var artık bunların,
Ben seni seviyorum ya, Uğurböceği’m var ya,
Bazen soruyorum kendime, var mı? diye.
Benden uzakta da olsa var ya,
Bana yeter.

Öyle kolay değil!
Bir “Uğurböceği’ne” aşık olmak
Kanatlarını okşamak ama incitmeden,
Kırlarda özgürce uçabilmesi için
O güzelim alaca kırmızı kanatlara
Yumuşacık, kalpten dokunacaksın.

Kırlarda dolaşmaktan sıkılıp, canı dönmek istedi mi?
Kış günü soğuktan kaçıp sığınmak istedi mi?
Bahar rüzgarlarından korktu mu?
Ve seni özledi mi?
Ona sevgi tuğlalarından, umut harcından
Sabırla bir saray, küçücük bir oda yapacaksın.
Merak etme, o döneceği yeri bilir.
Hem dönmese ne olur ki,
Güneş kanatlarına vurup, altın sarısı yansıyorsa;
O mutludur, o hep mutlu olsun.
Ben başka bir şey istemem.

Istanbul,3 Kasım 2003