Uğur Beni De Götür Şiiri - Sevgi Gül İlkan

Daha yirmi ikisindeydi;
Yaşayamayacağı yıllarının her biri
Yirmi iki bin kurşun dizdi sırtıma.
Binlerce kez mezara girdim
Çırpına çırpına toprağın üstüne vurarak.
Hayali taşıdı bedenimi morga girerken.
Saçlarını okşayıp,
Soğuk yüzünü öptüm.
Ben hiç böyle ölmemiş, böyle üşümemiştim.
Teselliler bile hançer olup saplandı göğsüme.
Hayalinden başka bir yere sığdıramadım kendimi.
Bir kuş olup omuzlarına konarak gitmek istedim.
Ben, her kapı çaldığında Uğur mu geldi derken;
Onlar, adına cenaze dediler...
Bedenimin dikişleri söküldü.
Onun adı cenaze değil, Uğur! diye haykırdım.
Aldılar götürdüler.
Onu değil beni götürün dedim, dinlemediler.
Beni bu dünyada bırakıp
Aldılar götürdüler.
Sonra elbiselerini aldılar götürdüler
Çırılçıplak bir acıyı ömrüme giydirerek.
Ruhum göğe kırıldı binlerce kuş olup.
Bir ölüyü yıkar gibi yıkadım kendimi.
Uğur'um toprağın altına düştü; ben üstüne.
Küçükken, her sabah
Baba beni de götür diye ağlardı ardından.
Uğur, beni de götür diye ağladım ardından.