Kimsesiz yaşıyorum uzun zamandır,
Kalabalığın içinde ama yalnız,
Neden diye bile soramadım,
Zamansız gelip geçerken yıllarım.
Hatırlıyor musun;
Küçücük bir çocukken sevmiştik,
Dün perişan olmuş yarının haline
Çocuklar karar almış,
Çıkmayacak bugün sokaklara
Matem var uçurumun kıyısında...
Kalbim çıkmak istemiyor gömüldüğü yerden
Birşey var ama,kelimeler yetmiyor anlatmaya
Çocuklar çıkmadı bugün sokaklara
üstü örtülü çam ağaçları ağlıyordu
umutsuz bir manzara bana gülümsüyordu
sanki o da benim gibi yalnızdı
hıçkırır gibi soluyordu rüzgar tenimi
raylar buz tutmuş trenler kayıyordu
Sahilinde oturup içtiğim bir yudum çay,
Seyahat modunda hergün keşfettiğim tramway,
Hayalimi süsler gözlerinin üstüne düşen dolunay,
Şehri İstanbul; saçların sarmış bedenimi sanki bir saray
Ağladığım günlerde, seninde gözlerin buğulu,
Gönlümü kaptırdım bir kere sana,
Artık iflah olmaz bu serseri dünya
Ne gelirse gelsin senden başıma,
İsmini silemem kalbinden asla
Gitmek istesem de,....gidemem
kelimelerin pasaportsuz kaldığı yerde
onlar verir sana vizeyi
Bir kıvılcımın çaktığı yerde
onlar körükler kalpteki ateşi
Sevdanın ulaşamadığı yere ulaştırır insanı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!