Uğultu Şiiri - Ahmet Baris Ay

Boşa çıktı gün
Tembel bir köpek gibi yatıyor öğle sıcağında

Bütün çiçekleri toplanmış
Arıları ölmüş sanki baharın
Lekeli bir çarşaf gibi serilmiş ömrüme
Yüzüm ekşimiş
İzmarit dolu çimenliklere uzanamıyorum

Hiçbir şey cam ardında göründüğü gibi değil
Pencereler
Hep dünyanın yalancısı
Açıyor açmıyor açıyor açmıyor açıyor aç…
Güçsüz düşmüş nefs
İşsiz kalmış arzular

Çığlığımı bütün yutuyorum
Oturduğum banka çivilenirken
Tutkularımın illegal afişleri
Asıldığı gibi sökülüyor
Göğsümün tam ortasından

Zaman
Şehrin içinden geçen her nehir gibi
Nehirliğin yüz karası
Ne kaldı ki değişecek
Boş bir vazonun içindeki uğultulardan ibaret
Çiçeksiz kalmış bu hayat

Parmak izlerim var gençliğimde
Taksirle zaman öldürmekten sabıkalıyım