Uğultu Şiiri - Mustafa Uğur Can

Ruhumun bileklerini kestim sabaha karşı,
Pencereden odaya giren kızıl ışıklarla.
Uyanma yalvarırım.
Özlemini duymadığın ruhun,
naaşını omuzlama.
Kendim gömeceğim onu,
odamın ayak basmadığın yanlarına.
Usul usul ağlayacağım baş ucunda.
Baş ucundaki yabancıya hançerler saplayacağım beddualarımla.
Ellerini tanımış çiçekler kurudu,
Sana hep söylediğim şarkının nakaratını unuttum,
Adın artık kirli dudakların uğultusu...
Bilirim,
Sana aralanan her göz kapağı, manzaraya ramak kala.
An meselesi,
kalbime atmasını yasaklamam...
Beni gittiğin hiç kimseyle bir tutma.
Yanlarındasın, bol keseden severler.
Ben kırıntılarını toplayıp sevdim,
seni her gece evimde.
Yoku bilir misin sevgilim?
Yokla yetindim...
İşitme kimseyi ben gibi.
Ben sana ruhumdan seslendim,
Diğerleri dudak tiryakisi.
Ve bağlanma kimseye deli gibi.
Kaybediyor insan bir gün,
Ruhunun öz derisi bildiği bir teni.
Sarılma kimseye,
kemiklerini kırarcasına.
Sarılamadığında hissedersin acısını,
Yapma.
İstiyorum ki imkanın varsa gül
Ama bana güldüklerine benzemesin, bir yabancıya tebessümlerin.
İmkânı varsa şu hırkada kalan son kokuna benzemesin başka bir
tende kokun.
İmkânı varsa,
başka bir tene,
öpmediğim yanlarınla dokun.
Ve hiçbir zaman birisi için ağlamaktan kesilmesin soluğun.