Üfürmeden Sönenler Şiiri - Murat Demir

Ne elimden tutan var, ne de yüzüme bakan
Ben bitince demek ki sevenlerimde bitti
Gönlümün musluğundan kesildi diye akan
Sırtımı sıvazlayıp övenlerimde bitti

Kara kışı görmeden, kırdan bostandan bağdan
Her gün nasiplenenler baldan kaymaktan yağdan
Kötü haber alınca çölden sahradan dağdan
Kapımda dizlerini dövenlerimde bitti

Şu dünyanın tamamı iki çekimlik nefes
İmdat diye bağırsam hiç kimseden çıkmaz ses
Şimdi olsam ne yazar ha prens ha prenses
Saçlarımı tarayıp örenlerimde bitti

Fakirin mumu gibi üfürmeden sönenler
Şimdi bir başkasının toprağını gönen ler
Değil her gün her saat etrafımda dönenler
Senede bir kaç defa görenlerimde bitti